توپی که برای نقش دنیا، شاخ و شانه می کشد - وبلاگ رمزفا

به گزارش وبلاگ رمزفا، اصفهان صحنه هولناک است و تکراری؛ انسانِ عصرِ مدرن، همۀ توانش را جمع می نماید تا توپی را به سمت دیوارۀ کاشی کاری شدۀ مسجدی که در یک مجموعۀ ثبت جهانی شده قرار گرفته است، پرتاب کند و پس از انجام این کار، تنها صدایی که شنیده می گردد، تشویق است و بس: هوراااا

ورود موتورسیکلت به میدان نقش دنیا به تازگی ممنوع شده. ورود خودرو نیز از پنج سال و 11 ماه قبل ممنوع شده بود؛ قانونی که یک بار توسط خودرویِ حامل علی اصغر مونسان، رئیس وقت سازمان میراث فرهنگی کشور و بار دیگر در ماه محرم، توسط تعدادی از شهروندانی که می خواستند در مراسم سوگواری اباعبدالله الحسین (ع) شرکت نمایند شکسته شد اما همچنان قانون است و همه، موظف به رعایت آن هستند.

عاملِ ایجاد ممنوعیت برای ورود موتور و ماشین به میدان نقش دنیا، حفاظت از میراث فرهنگی بوده و به نظر می رسد که باید، بازی های خطرآفرین را نیز در میدان نقش دنیا ممنوع نمود، چراکه فضای روبروی مسجد شیخ لطف الله و مسجد جامع عباسی اصفهان، بارها و بارها میدانِ بازی با تاریخ شده و ترکیب جهل و سکوت، عن قریب فاجعه ای برای این بناهای ارزشمند که مدام با عملیاتِ پیچیدۀ مرمت دست وپنجه نرم می نمایند، رقم می زند.

فریدون اللهیاری، مدیرکل میراث فرهنگی استان اصفهان مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری اصفهان تیرماه 1398 در واکنش به انتشار کلیپی از بازی والیبال در کنار مسجد جامع عباسی و برخورد توپ به کاشی های این بنای تاریخی به ایسنا گفت: بخشی از وظیفه کنترل و نظارت بر این موارد بر عهده یگان حفاظت میراث فرهنگی و بخشی دیگر، بر عهده نیروی انتظامی است اما در کنار وجود همه این نظارت ها، تنها فرهنگ سازی است که می تواند مانع بروز چنین رفتارهایی گردد.

وی، با تأکید بر اهمیت نقش رسانه ها در مطلع سازی مردم ادامه داد: میراث فرهنگی اصفهان درباره این مسئله مکاتباتی داشته و پیشگیری هایی نیز صورت گرفته اما گاهی این اتفاقات رخ می دهد.

اللهیاری اضافه نمود: مردم هم باید رعایت نمایند و کنار بناهای تاریخی چنین کارهایی را انجام ندهند.

اخیراً، ویدئوی دیگری از بازی با توپ، در کنار مسجد شیخ لطف الله منتشرشده و آه از نهاد میراث دوستان بلند نموده است. کلیپی که نشان می دهد، نباید به انتظار فرهنگ سازی توسط رسانه ها و تمکین مردم بنشینیم.

شهرام امیری، مدیر روابط عمومی اداره کل میراث فرهنگی اصفهان طی گفتگویی در واکنش به انتشار این کلیپ، با بیان اینکه میراث فرهنگی با محدودیت نیرو برای گشت یگان محافظتی روبرو است، اعلام نموده: بازی در فضای عمومیِ میدان نقش دنیا صورت گرفته که کنترل آن فقط در اختیار میراث فرهنگی نیست و اقدام های محافظتی و بازدارنده از رفتارهای هنجار شکن، مستلزم همکاری نهادهایی مثل نیروی انتظامی و شهرداری هم هست.

علیرضا جعفری زند، عضو هیأت علمی دانشگاه علوم تحقیقات تهران نیز دراین باره به ایسنا می گوید: مسئولیت نظارت و حفاظت از نقش دنیا بر عهده مدیر پایگاه این میراث دنیای است اما چند روز پیش که در عالی قاپو مدیر این پایگاه را دیدار کردم، متوجه شدم ساختاری که در میدان مستقر است به قدری با مسائل و مسائل مختلف درگیر است که نمی گردد آن را به خاطر رسیدگی نکردن به این معضل آن هم در کشوری که از چند قانون پیروی می نماید متهم کرد.

این باستان شناس خاطرنشان می نماید: بارها به کسانی که کنار این بناها توپ بازی می نمایند تذکر داده شده و حتی زمانی روی کاشی های مساجد میدان، اعلامیه هم می چسبانند که باید هر بار ماشین آب پاش می آمد تا آن ها را جدا کند.

جعفری زند با اشاره به تبدیل شدن میدان نقش دنیا به پارک اظهار می نماید: میدان نقش دنیا به ویژه عصرها به پارک تبدیل می گردد و مردم با پیک نیک و توپ و قابلمه و... به آن می آیند و این حجم از اتفاق دیگر از چارچوب نظارت خارج می گردد؛ ضمن این که بعضی از مردم برخوردهای بدی دارند و با شنیدن تذکر نه تنها رعایت ننموده بلکه درگیری هم ایجاد می نمایند.

این مدرس دانشگاه واگذار کردن تام و تمام امر فرهنگ سازی را به رسانه ها نیز نادرست می داند و می گوید: مردمی که به بنای تاریخی بی توجه اند کدام رسانه را به صورت مداوم دنبال می نمایند؟

او فرهنگ سازی را وقتی مؤثر می داند که از پایه دبستان آغاز گردد و دراین باره اظهار می نماید: متأسفانه در بازدید مدارس از بناهای تاریخی دانش آموزان رها می شوند و از این بنا به آن بنا می دوند؛ معلمان نیز مطلعی کافی ندارند که بتوانند ارزش میراث شهر را به بچه ها بیاموزند، بنابراین لازم است که این فرهنگ سازی به صورت اصولی از پایه پیگیری گردد.

جعفری زند تأکید می نماید که اگرچه مردم به تابلوهای راهنما نیز چندان اهمیتی نمی دهند اما وجود این تابلوهای بازدارنده، شبیه آنچه بیانگر ممنوعیت تصویربرداری در مناطق نظامی است، می تواند کمی از بروز این مسائل جلوگیری نموده و لااقل سندی باشد که تذنمودهندگان بتوانند به آن استناد نمایند و مانع ادامۀ بازی با تاریخ شوند.