11 فیلم کریستوفر نولان از بدترین تا برترین - وبلاگ رمزفا

به گزارش وبلاگ رمزفا، ظهور کریستوفر نولان به اسم یک فیلم ساز، باعث جذابیت سینما شده است. این مرد بدون شک یکی از معدود کارگردانانی است که می تواند تقریبا هر آن چه را که می خواهد بسازد.

در زمانه ای که استیون اسپیلبرگ در جمع آوری بودجه برای پروژه های خود مشکل دارد، ترکیب پیروزیت بی وقفه کریستوفر نولان در گیشه و ستایش های منتقدان، او را به یک گزینه کم خطر برای هر استودیوی بزرگی تبدیل می کند، حتی اگر برای یک حماسه علمی -تخیلی اصیل، بودجه ای بالغ بر 165 میلیون دلار احتیاج باشد.

اگرچه نولان اکنون تقریبا یک فیلم ساز کاملا پرفروش در سینما محسوب می شود اما او در ابتدای حرفه خود، فیلم های بزرگی نساخت. او در ابتدا تکنیک های مجذوب نماینده گرافیکی را استفاده نمی کرد که بتواند یک اثر با استقبال خوب بسازد و بلافاصله به سطح فیلم های پرفروش صعود کند. نولان با ساختن فیلم های فوق العاده کوچک در مقیاس کوچک شروع کرد و به آرامی تا اولین فیلم پرفروش خود پیش رفت اما در تمام مدت، او حساسیت فیلم سازی خود را دست نخورده حفظ کرد؛ ساختار روایی بلندپروازانه، داستان های فوق العاده جدی و پر مخاطره و تمرکز شدید بر شخصیت ها. این ویژگی های شاخص به همان مقدار در اولین فیلم نولان، یعنی تعقیب وجود دارند که در اثری مانند شوالیه تاریکی هم رایج هستند.

پس از تمرکز شدید نولان بر روی کارش و با ساخت فیلم بتمن شروع می کند، پیروزیت مداوم نولان هم به همراه جذب مخاطبان عادی شروع شد و او به یکی از دوست داشتنی ترین فیلم سازانی تبدیل شده است که امروزه کار می کند. نولان آن قدر قدرت دارد که تقریبا تصویربرداری فیلم ها را از حالت صرفا رایج دیجیتالی خارج کرد. بنابراین با توجه به اهمیت، استعداد و تأثیر نولان، بهتر است نگاهی کلی به آثار او بیاندازیم.

11. شوالیه تاریکی برمی خیزد (The Dark Knight Rises)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: کریستین بیل، تام هاردی، ان هاتاوی
• سال انتشار: 2012
• امتیاز راتن تومیتوز: 87 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 8.4 از 10

قسمت خاتمهی سه گانه شوالیه تاریکی کریستوفر نولان، بدترین فیلم او با اختلاف بسیار زیاد است. نکته ای درباره شوالیه تاریکی برمی خیزد وجود دارد و این است که این فیلم، هم خیلی خوب است و هم خیلی بد . این فیلم به طرز قانع نماینده ای شروع می شود و به نولان و نویسنده همکارش، جاناتان نولان این امکان را می دهد تا تصویر کاملا متفاوتی از بتمن را به نمایش بگذارند و بروس وین با بازی کریستین بیل بازمی شود تا در قالب مشاخصات او، شاهد سکانس هایی هر چند کوچک اما سرگرم نماینده باشیم. ان هاتاوی هم در نقش زن گربه ای فراتر از انتظار ظاهر می شود اما به محض این که طرح اصلی بین اجرا می شود، فیلم شروع به فروپاشی می کند. حفره های منطقی بزرگی در فیلم وجود دارند، مثلا جوزف گوردون لویت که می داند بروس وین بتمن است اما او یا ریچل به گونه ای برخورد می نمایند که انگار خبر ندارند. روایت آن به طرز باورنکردنی پیچیده است، به طوری که نولان به نوعی بیانیه خود درباره اشغال وال استریت را نیمه کاره رها می کند و در این حین، یک شهر کامل، برای ماه ها در قرنطینه است، زیرا برخی می گویند که ضدقهرمان فیلم یک بمب دارد.

این اثر، یک فیلم کمیک بوکی است. لازم نیست همه چیز منطقی باشد اگر فقط نیمه دوم فیلم کمی جالب تر مطرح می شد، این حفره های منطقی از بین می رفت. دومین حفره فیلم این است که چگونه افراد ضدقهرمان فیلم یک شهر را به مدت پنج ماه گروگان می گیرند بدون این که فعالیت خاصی در آن رخ دهد و ما هنوز واقعا نمی دانیم چرا بین همه این کار ها را انجام می دهد، زیرا اقدامات او کمترین تأثیر را در فرایند ضدقهرمان فیلم دارد. تام هاردی یکی از مجذوب نماینده ترین شخصیت های سینمای هالیوود است که انگار به وسیله یک شخصیت ضعیف دیگر با مانع رو به رو شده است اما به راحتی کاریزما و شخصیت او را از بین می برد. سرعت فیلم کمی پایین است و تالیا باید کمی زودتر معرفی می شد تا وجهه احساسی فیلم را پررنگ تر کند و پیچش فیلم هم درباره افشای هویت جان بلیک بی فایده است. کریستوفر نولان جهت خاص خودش را دارد اما می توان گفت که این فیلم از سه گانه نولان صرفا در جهت مجذوب نماینده مخاطب ساخته شده و از لحاظ روایی، خیلی مناسب نیست.

از نظر بصری، شوالیه تاریکی برمی خیزد حداقل پویا است، زیرا نولان و فیلم بردار او، والی فیستر، بار دیگر تصاویری فوق العاده را ایجاد می نمایند. توانایی فنی نولان را نمی توان انکار کرد اما از نظر داستان گویی، شوالیه تاریکی برمی خیزد بزرگ ترین اشتباه وی است.

10. بی خوابی (Insomnia)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: آل پاچینو، رابین ویلیامز، هیلاری سوانک
• سال انتشار: 2002
• امتیاز راتن تومیتوز: 92 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.2 از 10

همان طور که قبلا هم اشاره شد، فیلم سازی نولان، بسیار حساب شده است. او از اولین فیلم خود به یکباره به فیلمی بزرگ و پرفروش نرسید. او هم از نظر معروفیت و هم از نظر استعداد به طور فزاینده ای رشد کرد و اگر تعقیب، فیلمی بود که پای او را به سینما باز کرد، یادگاری، فیلمی بود که نام او را بر سر زبان ها انداخت و در بی خوابی او ثابت کرد می تواند در داخل سیستم استودیویی هم کار کند. بی خوابی فیلم بدی نیست اما به راحتی از یاد می رود. در حالی که در نگاه اول به نظر می رسد که ممکن است این اثر صرفا یک بازسازی از فیلمی نروژی در سال 1997 به همین نام باشد اما واقعیت این است که او حتی قبل از یادگاری هم به ساخت بی خوابی علاقه داشت، بنابراین این پروژه بیشتر از هر چیزی، یک پروژه مستقل است. به همین سادگی!

نولان یک گروه فوق العاده در اختیار دارد و آل پاچینو نقش یک پلیس نسبتا کثیف را دارد که وجدان گناهکارش او را به خاطر قتل همکارش راحت نمی گذارد. رابین ویلیامز نقش یک قاتل پنهان در آلاسکا را بازی می کند و هیلاری سوانک پلیس تازه کار این شهر کوچک است که از کارآگاه بزرگ شهر، پاچینو، الگوبرداری می کند. هدف این فیلم این است که ما را با فکر خسته شخصیت پاچینو روبه رو کند و نولان مطمئنا پیروز به انجام این کار می شود اما کل فیلم به همین حالت باقی می ماند و نه وحشتناک است، نه خسته نماینده و حتی آن چنان مجذوب نماینده نیست. ویلیامز برجسته ترین شخصیت فیلم است و مهارت های نمایشی خود را نشان می دهد که در طول حرفه او، بسیار کمتر دیده بودیم و نولان این شانس را پیدا می کند که از این استعداد در این اثر استفاده کند.

بی خوابی یک فیلم کاملا خوب و به اسم اولین فیلم استودیویی او به مقدار کافی مجذوب نماینده است اما مهم تر از همه نشان داد که نولان می تواند ماهرانه در فضای گسترده و وسیع تری کار کند و در عین حال تعلیق محکم فیلم را حفظ نماید. در نهایت، این فیلم، یک قدم رو به جلو در کارنامه کاری اوست. قدمی خوب اما نه به آن مقدار که بخواهید بارها آن را دیدن کنید.

9. انگاشته (Tenet)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: جان دیوید واشنگتن، رابرت پتینسون، الیزابت دبیکی
• سال انتشار: 2020
• امتیاز راتن تومیتوز: 70 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.4 از 10

تنت یک فیلم ناامید نماینده است. در هر فیلم نولان، ایده های بسیار زیادی وجود دارد اما این فیلم در نهایت شبیه یک اثر از کریستوفر نولان است که موارد لازم اجرا را نداشته است. فیلم در ذات زمان حل شده است، زیرا کل مفهوم وارونگی زمان بسیار گیج نماینده است و بر خلاف اثری مانند تلقین که مفهوم آن با عمل شرح داده می شود، درک مفهوم وارونگی زمان سخت است و باید بسیار کوشش کنید تا شاید بعد از چندبار متوجه آن شوید. در این فیلم شاهد مشکلاتی از نظر ترکیب صدا و تصویر هستیم . در واقع درک فیلم و تطابق دیالوگ ها با آن سخت است و این قضیه کمی ناامیدنماینده به نظر می رسد. با این وجود از لحاظ بصری دیدنیی و چشم گیر است و جان دیوید واشنگتن و رابرت پتینسون، رهبران کاریزماتیک پروژه هستند. هنگامی که به صحنه خاتمهی فیلم می رسید، همه چیز در جای خود قفل می شود و در حالی که خود فیلم به طرز متفاوتی گیج نماینده و کمی خسته نماینده است اما این خاتمه، بیننده را مشتاق می کند تا در صورت ساخت دنباله ، دوباره بخواهد دنیا انگاشته و این شخصیت ها را مرور کند. در آخر این که این اثر یک فیلم متفاوت و سرشار از هرچیزی است که فکرش را بکنید.

8. تعقیب (Following)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: جرمی توبالد، جان نولان، لوسی راسل
• سال انتشار: 1998
• امتیاز راتن تومیتوز: 81 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.5 از 10

اولین فیلم کریستوفر نولان، بیشتر از همه آثار، قابل توجه است. این فیلم نوآر محصول 1998 یک پروژه جالب برای کارگردان بود که یک سال کامل طول کشید تا کار فراوری آن را به خاتمه برساند، زیرا بازیگران و عوامل سازنده، همه، روزانه مشغول کارهای دیگری بودند اما نتیجه یک اثر محکم است که اعتماد به نفس و اطمینان نولان را در عرصه کارگردانی شکل می دهد. این فیلم کار کسی نیست که سعی می کند فیلم ساز باشد، بلکه کار کسی است که یک فیلم ساز متولد شده است. این فیلم کلاسیک نوآر، داستان پیچیده یک نویسنده جوان مشاخص را روایت می کند که غریبه ها را در خیابان های لندن دنبال می کند و متوجه می شود که یک غریبه هم او را دنبال می کند. فیلم از نظر بصری پارانویای شدید شخصیت اصلی خود را به وسیله تصاویر سفید و مشکی و چشم گیر نشان می دهد (نولان خودش فیلمبرداری فیلم را انجام داده است). داستان در روایتی شکسته شکل می گیرد که معینه ای از فیلم های نولان در آینده خواهد بود و در حالی که نتیجه گیری آن تا حدی قابل تصور است اما با این وجود، رضایت بخش است.

نولان در اینجا از بزرگان ژانر نوآر الهام می گیرد اما چیزی که او را متمایز می کند این است که وی این داستان را کاملا شخصی سازی می کند. این فیلم فقط یک اثر تکراری و از قبل معین نیست، بلکه اثری اصیل است که قالب خاص چنین آثاری را تداعی می کند. این پروژه در مقایسه با فیلم های پیروز نولان مشکل دارد اما به اسم اولین فیلم، به خوبی نشان دهنده پیروزیت آثار آینده اوست.

7. میان ستاره ای (Interstellar)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: متیو مک کانهی، آن هاتاوی، مت دیمون
• سال انتشار: 2013
• امتیاز راتن تومیتوز: 72 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 8.6 از 10

میان ستاره ای ناامید نماینده ترین فیلم کریستوفر نولان است. پس از اتمام سه گانه شوالیه تاریکی، فیلم ساز قصد داشت با یک حماسه علمی تخیلی، افق های خود را بیشتر توسعه دهد. نولان سعی کرد با گنجاندن رابطه پدر و دختر، محدوده احساسی خود را افزایش دهد. مانند شوالیه تاریکی، این فیلم هم، هم خیلی خوب است و هم خیلی بد . البته بهتر است بگوییم در مواقع اوج خود، عالی به نظر می رسد. ساخت دنیا از منظر آینده نزدیک زمین و با صحنه هایی تازه، فوق العاده است و فیلم بردار فیلم، هویت ون هویتما و طراح فراوری، ناتان کرولی، طیف وسیعی از منظره ها مختلف را ارائه می دهند که فیلم را از نظر بصری پویا نگه می دارد. در این اثر، اجرایی فوق العاده عالی از متیو مک کانهی را شاهد هستیم و حرفه ای ترین آثار آهنگساز معروف، هانس زیمر را می شنویم.

مشکل میان ستاره ای، در واقع احتیاج به یک پیچش داستانی در آخرین لحظه است تا برای مخاطبان، تعجب آور باشد و ورود و خرابکاری های بعدی دکتر مان با بازی مت دیمون، مسئله ای است که فیلم قادر به بازیابی آن نیست. استعاره فیلم آن قدر واضح است که تمام تأثیر خود را از دست می دهد و چرخش فیلم در نهایت به یک جهت منحرف می رود که داستان به آن احتیاجی ندارد. قلب تپنده و عاطفی میان ستاره ای، کشمکش درونی کوپ بین تمایل برای دیدار مجدد با خانواده اش و توسعه نسل بشر است و هرکاری که از دستش برآید برای تحقق این دو هدف انجام می دهد. حضورمان تنها برای غافلگیری دیدنگران است و تا حدودی از درگیری احساسی داستان می کاهد.

علاوه بر این، هنگامی که کوپ انتها نزد دخترش باز می شود، فقط پنج دقیقه را قبل از بازگشت به فضا، با او می گذراند. کل فیلم درباره کوپ است که می خواهد دخترش را دوباره ببیند و قطعا می بایست او را در تمام لحظات آخر فیلم در کنار دخترش می دیدیم اما نتیجه فیلم در خدمت موضوع احتیاج انسان به توسعه دامنه خود است و وجهه احساسی فیلم تضعیف می شود که به نظر درست نیست.

با این وجود، تقریبا دو سوم اول فیلم به طرز شگفت انگیزی مجذوب نماینده و مبتکرانه است، به طوری که نولان ترکیبی دیدنی از جلوه های کاربردی و بصری را برای ارائه منظره ها فضایی ارائه می دهد. بازیگران نقش مکمل هم مانند ان هاتاوی، بسیار خوب هستند، مخصوصا در قسمتی که یک مونولوگ فوق العاده را درباره عشق و علم بیان می کند که همین موضوع دوباره عملکرد آخر و بسیار ناامیدنماینده فیلم را پررنگ می کند. بنابراین در حالی که فیلم خیلی فوق العاده نیست اما به هر حال یک اثر قابل توجه است و در کارنامه نولان به اسم یک فیلم مجذوب نماینده باقی می ماند.

6. بتمن شروع می کند (Batman Begins)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: کریستین بیل، کیلین مورفی، کتی هولمز
• سال انتشار: 2005
• امتیاز راتن تومیتوز: 84 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 8.2 از 10

بتمن شروع می کند با توجه به تأثیر گسترده آن بر ژانر ابرقهرمانی، فیلمی پیروزیت آمیز محسوب می شود اما چندان اثری بدیع و پدیده نیست. با این وجود در سال های پس از آن، پروژه هایی به اسم دنباله این اثر ساخته شدند، زیرا نولان اساسا یک زیر ژانر کامل با برداشت تازه خود از شخصیت بتمن ایجاد کرد. این فیلم ابرقهرمانی در یک واقعیت و بدون اثری از توانایی های ماوراءالطبیعی و اخروی، روایت می شود و از معیارهای ژانر خود فراتر می رود و به یک درام در مقیاس بزرگ تبدیل می شود.

این فیلم، یک حرکت درخشان از سوی نولان بود و بسیاری از افراد بعدا از سبک و سیاق آن تقلید کردند و یکی از به یاد ماندنی ترین سه گانه های تاریخ را شروع کرد. ما حتی خیلی کم، کریستین بیل را در لباس خفاشی او می بینیم اما مهم نیست، زیرا فیلم نامه نوشته شده به وسیله نولان و دیوید گویر، به خودی خود بسیار مجذوب نماینده است و بر خلاف هر فیلم دیگری، یک ابرقهرمان متفاوت و خاص ارائه می دهد که قبلا دیده نشده است.

بیل یک انتخاب الهام بخش برای نقش بتمن بود و به این کاراکتر ، شخصیت و طیفی از انسانیت را تزریق می کند که قبلا فقط مایکل کیتون تا حدودی آن را اجرا نموده بود. به همین ترتیب، حضور مایکل کین در نقش آلفرد بسیار درخشان است. در حالی که بتمن شروع می کند مطمئنا اثری بنیادین و پر از جزئیات است اما در کنار این موضوع، هم چنین سرگرم نماینده ترین فیلم سه گانه نولان در شوالیه تاریکی است که دیالوگ های جالب و گاها خنده داری از مورگان فریمن را در آن می بینیم و رابطه بروس و آلفرد هم بسیار جالب است. ریچل داوس با بازی کتی هولمز، ارتباط مهمی با گذشته بروس دارد و هم چنین شخصیتی مجذوب نماینده را در نوع خود نشان می دهد و کیلین مورفی به طرز دلپذیری به اسم یک مترسک شرور دیوانه، ایفای نقش می کند.

فیلم، کمی تزلزل می کند، زیرا بتمن را به اسم شخصیتی نامیرا به نمایش می گذارد. گفته های لیام نیسون در قالب نقش راس الغول علت بروس وین را برای ابرقهرمان بودن معین می کند و فیلم هم به گونه ای به خاتمه می رسد که هم از لحاظ موضوعی و هم از نظر روحی، رضایت بخش باشد. بتمن شروع می کند فیلمی است که ثابت کرد نولان چیزی کاملا منحصر به فرد برای آوردن به این ژانر پرفروش داشت و از آن موقع او دست به تغییراتی بلند پروازانه در حرفه کاری خود زده است.

5. یادگاری (Memento)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: گای پیرس، کری آن ماس، جورجا فاکس
• سال انتشار: 2000
• امتیاز راتن تومیتوز: 93 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 8.4 از 100

یادگاری دومین فیلم کریستوفر نولان بود و اگر فیلم تعقیب با بودجه 6000 دلاری خود، اعتماد به نفس و قدرت نولان را نشان داد، یادگاری جایی است که نولان واقعا در آن شکوفا شد و باید به او توجه خاصی می شد. این فیلم منحصر به فرد است و از همان فریم اول، طراوت خاص خودش را دارد و ساختار عقب گرد آن، استادانه است. چیزی که آن را بسیار خاص می کند این است که همه چیز در خدمت داستان و شخصیت اصلی است. این فقط یک حقه داستانی نیست، بلکه هدف صریح آن، این است که بیننده را در فکر لئونارد با بازی گای پیرس که حافظه کوتاه مدت ندارد، قرار دهد. در بسیاری از سکانس ها، دیدنگران فقط آن چه را که شخصیت اصلی می داند، می دانند، به جز این که ناتوانی فکری لئونارد، باعث ایجاد تنش و فریب خوردن او می شود که فضای فیلم را به سطحی دیگر می رساند.

باید دوباره بدون اغراق اشاره نمود که این فیلم ساز تا چه مقدار در اوایل کار خود با اعتماد به نفس بوده است. بسیاری از کارگردانان برای یافتن صندلی خود به چند فیلم احتیاج دارند اما نولان استثنا است و در یادگاری، تسلط خود را کاملا نشان می دهد. این اثر، یک نئونوآر کلاسیک است که کری ان ماس در آن، نقش زنی مرموز را بازی می کند و خاتمهی عجیب دارد که بیننده را گیج و سردرگم می کند.

نقطه ضعف یادگاری این است که اندکی انگیزه احساسی داستان را در خدمت ترفندهای روایی قرار می دهد. این قضیه، پاشنه آشیل نولان است و می توانید آن را در باقی فیلم های او هم ببینید. در حالی که او از نظر روایی و بصری کاملا درخشان است اما فیلم های او گاهی فاقد بیان احساسی هستند (مانند میان ستاره ای). در بسیاری از فیلم های نولان، سردی خاصی وجود دارد که ذاتا بد نیست اما گاهی اوقات ابعاد احساسی شخصیت ها را محدود می کند. این موضوع در فیلمی مانند یادگاری زیاد به چشم نمی آید اما در فیلم هایی مانند بی خوابی و میان ستاره ای به یک مشکل تبدیل می شود. در هر حال، یادگاری کاملا نشان دهنده کارنامه آینده درخشان نولان بود و هنوز به اسم یکی از برترین فیلم های او شناخته می شود.

4. پرستیژ (The Prestige)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: کریستین بیل، هیو جکمن، اسکارلت جوهانسون
• سال انتشار: 2006
• امتیاز راتن تومیتوز: 76 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 8.5 از 10

پرستیژ ضروری ترین فیلم برای بازکردن قفل فیلم سازی کریستوفر نولان بود. این فیلم، فلسفه کلی او را نشان می دهد و مضامین آن تقریبا در تک تک فیلم های او رایج است و هم چنین یکی از برترین فیلم های او تا به امروز به شمار میرود.

بتمن شروع می کند اولین اثر پرفروش نولان بود و در حالی که فقط چند ماه از اکران آن می گذشت، این کارگردان به پروژه ای که مدتی را برای تفکر درباره ساختن آن صرف نموده بود، رسید. این فیلم اقتباسی از رمان کریستوفر پریست به همین نام است که درباره دو شعبده باز رقیب در اوایل قرن 20 میلادی روایت می شود و دارای مضامینی مانند وسواس، جاه طلبی و فداکاری برای کار یا هنر است که همواره در همه فیلم های نولان وجود دارد.

گروه سازنده پرستیژ فوق العاده هستند و هیو جکمن و کریستین بیل به اسم شعبده بازان رقیب، خوش درخشیدند. این اثر، سطوح مختلفی دارد و به همین خاطر جکمن و بیل برای ایفای نقش در آن، انتخاب شده اند و کاملا اجراهای پویایی دارند که دیدنگران را میخکوب می کند. فیلم دارای پیچ و خم هایی است که با مضمون و موضوع آن، کاملا مطابقت دارد. کل فیلم در صحنه شروعین آن خلاصه می شود که مایکل کین سه کلید هر ترفند جادویی خوب را شرح می دهد؛ تعهد، چرخش و پرستیژ.

این فرمولی است که نولان به وضوح به آن توجه نموده است و در طی فیلم، شعبده بازان با استفاده از آن، بینندگان را شگفت زده می نمایند و این دقیقا چیزی است که نولان در فیلم هایش اجرا می کند. داستان فیلم را نمی توان به ترتیب زمانی اعلام کرد و روایت شکسته، بیشتر برای ابهام آفرینی در ترفندهای مختلف پنهان شده در فیلم است. از جایی به بعد متوجه می شوید که حتی در صورت دیدنی مجدد فیلم، این اثر برای شما تازگی دارد و پیچیدگی، افشاگری و پنهان کاری های نولان در این فیلم، خیره نماینده است.

فیلم به سادگی مخاطب را غافلگیر نمی کند و بدین خاطر است که پرستیژ یکی از رضایت بخش ترین فیلم های نولان است. جکمن در نقش انجیر و بیل در نقش بوردن، دو مرد با انگیزه تبدیل شدن به شعبده بازانی پیروز هستند که هر کدام کوشش دارند تا در یاد و خاطرات باقی بمانند. هر دوی آن ها وسواس خاصی دارند و در نهایت به انتها غم انگیزی می رسند و نولان ماهرانه انگیزه هریک را به خوبی روایت می کند تا مخاطب برداشت شخصی خودش را از داستان داشته باشد و فقط منتظر نتیجه نهایی نماند.

پرستیژ فیلمی است که تحت الشعاع فیلم های بزرگ تر یا پر زرق و برق نولان قرار می گیرد و باید اعتراف کرد که فقط با دیدنی چندباره آن می توان به ارزش و اهمیت این اثر پی برد اما این فیلم از نظر ترکیب روایت، شخصیت و احساسات یکی از پیروز ترین فیلم های نولان است و پس از یک دهه به اسم یکی از برترین فیلم های دوران حرفه ای وی شناخته می شود.

3. تلقین (Inception)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: لئوناردو دی کاپریو، تام هاردی، جوزف گوردون لویت
• سال انتشار: 2010
• امتیاز راتن تومیتوز: 87 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 8.8 از 10

تلقین، جاه طلبانه ترین کار نولان است و نمی توان باور کرد که او دنباله ای برای آن نساخته است. پیش فرض اولیه فیلم، درباره یک دزدی هیجان انگیز است که با معماری و سازماندهی فکر پیش می رود و همین جمله به صورت مختصر و مفید فرضیه این فیلم علمی تخیلی را بیان می کند. فیلم، بزرگ و فوق العاده خاص است و نولان توانست به طرزی عجیب این روایت چند لایه را با چنین دقت و وضوحی بسازد.

فیلم، فوق العاده سرگرم نماینده است و فیلم برداری والی فیستر، بسیار مجذوب نماینده به نظر می رسد، زیرا او و نولان هر قسمت از داستان را در یک محیط بصری مجزا تنظیم می نمایند. صحنه های فیلم در برخی جنبه ها شبیه فیلم ماتریکس هستند، از مشاخصه در راهرو با جاذبه صفر با حضور جوزف گوردون لویت گرفته تا مشاخصه در برف با تبهکاران.

صحنه های اکشن فیلم، عالی است اما در نهایت ناتمام به نظر می رسند. خوشبختانه کاب با بازی لئوناردو دی کاپریو، وجهه احساسی اثر را به دوش می کشد و آخرین مأموریت او، وی را در حساس ترین شرایط روحی قرار می دهد. نولان به آرامی رمز و راز رابطه کاب و همسرش با بازی ماریون کوتیار را فاش می کند و دی کاپریو در این سکانس ها فوق العاده عمل می کند. کاب مردی است که اطلاعات خوبی دارد و پاسخ همه چیز را می داند اما چهره و باطن او پر از ترس، تردید و وحشت است که مأموریت را با مشکلاتی همراه می کند. علاوه بر این، کنترل نولان بر تنش موجود در فیلم، استادانه است، زیرا او با دقت، تمام فرآیند داستانی تلقین را به اثری پیوسته و منسجم تبدیل می کند.

تلقین چندین سطح گوناگون دارد و یکی از نکات بسیار مجذوب نماینده این پروژه، ارتباط بین گروه بازیگران و تیم فیلم سازی است. کاب، کارگردان مأموریت است، الن پیج، فیلمنامه نویس، تام هاردی، بازیگر و واتانابه، مدیر استودیو است و همه آن ها در راستای یک هدف کوشش می نمایند و این است که رویاها به واقعیت تبدیل شوند.

کار نولان در فیلم تلقین واقعا استادانه است و همه قطعات کاملا کنار هم جمع شده اند تا نه تنها یک فیلم خاص، بلکه یک فیلم اصیل را بسازند. این که فیلم بیش از 800 میلیون دلار در گیشه به دست آورد، نشان دهنده توانایی نولان در ساخت آثار معتبر برای توده مردم بدون احتیاج به پرداختن به کلیشه است و به همین علت است که او یکی از بزرگ ترین فیلم سازانی است که امروزه فعالیت دارد.

2. دانکرک (Dunkirk)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: هری استایلز، تام هاردی، کیلین مورفی
• سال انتشار: 2017
• امتیاز راتن تومیتوز: 92 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.8 از 10

دانکرک فیلمی است که کریستوفر نولان در تمام دوران کاری خود قصد داشت تا اثری مانند آن بسازد. این پروژه یک فیلم کاملا تجربی و برداشتی همه جانبه و منحصر به فرد از جنگ دنیای دوم است. نولان به جای انتخاب چند شخصیت برای دنبال کردن یا ایجاد یک روایت دراماتیک تخیلی، تصمیم گرفت از بزرگ ترین ابزار خود استفاده کند و به واسطه سینما، مخاطبان خود را در دل این رویداد قرار دهد.

از نگاهی دیگر، فیلم هایی مانند تلقین و میان ستاره ای به نوعی مخاطبان را برای پیچیدگی روایی دانکرک آماده نموده بودند. نولان سه داستان را روایت می کند که در سه زمان مختلف و در هوا، دریا و زمین اتفاق می افتند. دیدنگران به سرعت وارد خط داستانی نولان می شوند، چرا که قبلا تلقین را دیده اند و این موضوع به نولان اجازه می دهد تا بینندگان را به سرعت در این تجربه غوطه ور کند.

ارادت نولان به سینمای تجربی، جاه طلبانه است و کاملا جواب می دهد. نولان با استفاده از دیالوگ ها و شخصیت هایی پیچیده به دیدنگران اجازه می دهد تا با فیلم ارتباط برقرار نمایند. مخاطب احساس می کند که این شخصیت ها تحت فشار هستند و اجرای قوی بازیگران باعث می شود تا بیننده بتواند خود را به جای هر کسی قرار دهد. بیننده می ترسد، مضطرب و عصبانی می شود و همه احساسات مشابه شخصیت ها را تجربه می کند، زیرا نولان او را با دقت در داستان غرق نموده است.

دانکرک اثری حیرت انگیز است. فیلم با فیلم برداری هویت ون هویتما تصاویری را ثبت می کند که وضوحی عالی دارند و برای نمایش در چنین رسانه ای ایدئال هستند. گویی تصاویر فیلم غیر دنیوی هستند اما نولان از جلوه های بصری یا ترفندهای فیلم برداری استفاده نمی کند. او فقط از برترین ابزارهایی که در اختیار دارد با مهارت بالا استفاده می کند تا این تصاویر را زنده کند.

این فیلم، داستانی درباره قهرمانی در دل نبرد است، درباره مردانی که برای زنده ماندن کنار یک دیگر می جنگند. فیلم، ساده است اما نولان قدرت احساسی ایده اصلی را درک می کند و برای تحقق آن بر غرایز فیلم سازی خود تکیه می کند. قراردادن این فیلم در صندلی دوم فهرست، تصمیم سختی است و شاید فقط اختلاف خیلی کمی با فیلم اول فهرست داشته باشد.

1. شوالیه تاریکی (The Dark Knight)

• کارگردان: کریستوفر نولان
• بازیگران: کریستین بیل، هیث لجر، گری اولدمن
• سال انتشار: 2008
• امتیاز راتن تومیتوز: 94 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 9 از 10

دانکرک و شوالیه تاریکی رقابت نزدیکی برای تصاحب صندلی اول این فهرست دارند که در نهایت، شوالیه تاریکی با کمی اختلاف در رتبه اول قرار می گیرد. دنباله فیلم بتمن شروع می کند، به صراحت، برترین فیلم ابرقهرمانی تمام دوران است. بتمن شروع می کند این مجموعه فیلم را شروع کرد و شوالیه تاریکی با آمیختن جنبه های مطلوب گیشه فروش با جنبه های مرتبط موضوعی، این مجموعه و ژانر را به سطح دیگری رساند تا فیلمی تفکر برانگیز و احساسی ارائه دهد.

شوالیه تاریکی درباره اوضاعی وخیم است. اگر بروس وین لباس خفاشی خود را بپوشد و در شهر گاتهام برای عدالت بجنگد، جنایتکاران چگونه واکنش نشان می دهند؟ این تصمیم بروس است که عدالت را به دست خود بگیرد تا راه برای شخصی مانند جوکر باز نشود که بتواند بر شهر حاکم شود.

فیلم نامه نولان و برادرش جاناتان نولان، یک درام جنایی با ابعاد حماسی و شخصیت هایی هوشمند را به تصویر کشیده است. در دنیایی که هر فیلم ابرقهرمانی سعی می کند تا حد ممکن تعداد بیشتری از ابرقهرمانان و اشرار را در یک فیلم قرار دهد، شوالیه تاریکی نه تنها فقط به خود بتمن و جوکر وابسته است، بلکه از نظر احساسی هم یک سر و گردن از باقی آثار بالاتر است و در آن، شاهد چهره دوروی هاروی دنت هستیم. شما با مرور فیلم، فقط یک شخصیت شرور را به یاد می آورید اما به طرزی جالب، افراد دیگری در فیلم حضور دارند که عاملان ایجاد وحشت و مرگ هستند.

شوالیه تاریکی بدون بازی هیث لجر در نقش جوکر، هرگز به این صندلی نمی رسید. این نقش فقط برترین اجرای لجر یا برترین بازی این فیلم ابرقهرمانی نیست، بلکه یکی از برترین اجراهای تمام دوران سینما است. لجر به طور کامل در شخصیت جوکر غرق شده و می تواند در عرض چند ثانیه از حالتی خنده دار به حالتی وحشتناک تبدیل شود. باید قدردان درخشش او در این فیلم بود و اگر مرگ بی موقع این بازیگر نبود، می توانستیم نقش های فوق العاده دیگری از او ببینیم.

جوکر لجر شخصیتی برجسته در شوالیه تاریکی است و آرون اکهارت هم یکی از برترین بازی های خود را در نقش هاروی دنت ارائه می دهد و به نوعی در مقابل بروس وین می ایستد و به سرنوشتی شوم دچار می شود. اکهارت در این فیلم، فوق العاده است و آخرین سکانس او با حضور گوردون با بازی گری اولدمن، ترسناک و دلخراش است.

مدت زمان فیلم، طولانی اما داستان آن خارق العاده است. این اثر، هیجان انگیز و پویا و جوکر، شخصیتی نمادین و به یادماندنی است و آشفتگی احساسی بروس وین بسیار تأثیرگذار به نظر می رسد. در واقع، مسبب همه این تأثیرات، کریستوفر نولان است. همه جاه طلبی، شجاعت و اعتماد به نفس او که در فیلم تعقیب مشهود بود، به 11 فیلم دیگرش سرایت نموده است و او می تواند با افتخار سرش را بالا بگیرد.

شوالیه تاریکی هنوز هم برترین فیلم نولان است اما با توجه به سابقه او، حتی محتمل است که در آینده، فیلم دیگری صندلی آن را تصاحب کند.

منبع: Collider